Андрей Тихомиров
Çevremizdeki dünyayı bilmenin bir yöntemi olarak felsefe
Bir tür insan faaliyeti ve bilgisi olarak felsefe, 2,5 bin yıldan fazla bir süre önce, neredeyse aynı anda, o zamanki kültürel oikumena'nın (Çin, Hindistan, eski İsrail ve daha sonra antik Yunanistan'da) birçok merkezinde ortaya çıkmıştır. İnsan uygarlığı tarihinde bu döneme Karl Jaspers, felsefi öğretilerin başladığı ve bu öğretilerin bir kısmının daha sonra dinler haline geldiği “eksenel zaman” adını verdi.
Felsefe, bu kelimenin orijinal etimolojisini geri yüklerseniz, sıklıkla ve çok yanlış bir şekilde “bilgelik sevgisi” olarak tercüme edilen “sofya'ya olan sevgi” vardır. Gerçekte, antik Yunan “sofya" kavramı, sadece “bilgelikten” çok daha geniş ve karmaşıktır. Avrupa terminolojisinde “felsefe” kelimesini pekiştiren Platon'un temsilinde, filozof sadece bir bilge adam ya da bilgeliği seven bir adam olsaydı, Sofya'ya olan sevgiden bahseden bu “filozof” kelimesini tam olarak yazmazdı, ancak sadece adaçayı kelimesiyle duracaktı. Gerçek şu ki, Sophia'nın altındaki Platon, insan aklının iyi kabul edilmiş, öznel bir özelliğini değil, makul bir şekilde düzenlenmiş ve uyumlu bir dünyanın nesnel niteliğini “sadece tanrıya yakışan ve sadece tanrı'ya yakışan” anlamına geliyordu.
Felsefenin başlangıcındaki felsefe, hakikatlerin basit bir yaratımı olarak değil, gerçeğin arzusu olarak, insanın ruhunun ve aklının, hem insanın içsel zihinsel yaşamına hem de dünyayla olan karmaşık ilişkilerine uyumlu bir dengeye yol açabilen mükemmel bir ruh hali olarak düşünülmüştür.
Felsefe bir zamanlar özel bir bilim statüsüne sahip olabilir ve sahip olabilirdi. Örneğin, antik çağda olduğu gibi, o zamanın tüm kültürüyle esasen aynı olduğu zaman, özel bir bilgi biçimi. Fakat yirminci yüzyıla gelindiğinde, bilginin daha önce hiç farklılaşmadığı yüzyıl, her soru kendi bilimine taşındığında, felsefenin artık “kendi toprakları” na sahip olmadığı zaman. Eski büyülü gücünü kaybetti. Bu, elbette, diğer uç noktalarla çelişen son derece sivri bir pozisyondur, yani felsefenin sadece “sona ermediği” değil, aksine, antik çağda olduğu gibi neredeyse sentetik bir işlev kazandığı bir pozisyondur. Felsefe, tarihte ilk kez, bu kadar uzun süredir hüküm süren dinin yerini alarak, bilimlerin kraliçesinin gerçek yerini fark etti. İlk kez sosyal hayata o kadar yaklaştı ki, onu sadece dolaylı olarak değil, doğrudan doğruya da etkilemeye başladı. Ve ilk kez felsefe, sadece sosyo-politik değil, aynı zamanda ekonomik ve hatta bilimsel ve akademik yaşamın çatışma sorunlarını değerlendirme ve hatta çözme hakkını elde etti. Eğer felsefi düşüncenin bu yol gösterici rolünü açık bir şekilde kabul etmezsek, bir zamanlar tuğladaki felsefi bilginin kraliyet binasının özel bilimler lehine parçalandığını kabul edersek, o zaman tek başına pratik faaliyetlerimizde bizi destekleyebilecek manevi dünyamızın birliğini kaybederiz.
Felsefenin dünyayı anlamlandırmanın bir yolu olarak özgünlüğü, onu gerçekliğin mitolojik anlayışıyla karşılaştırarak açılır. Mitoloji, ilkel toplumun, genel toplumun dünya görüşüdür. Mitoloji kendiliğinden gelişen efsanelerden, yaşamla ilgili efsanelerden, kökenlerden, nesiller boyunca aktarılan el sanatlarının ortaya çıkmasından oluşur. Mitolojinin özü, toplum-aile ilişkilerini çevremizdeki tüm dünyaya aktarmaktır. Mitolojik temsiller bilinçsizce kolektif olarak üretilir ve ataların toplumunun insan zihninde doğal ve sosyal varlığın fantastik, genelleştirilmiş bir yansımasıdır. Mitolojik dünya görüşünün temel özellikleri aşağıdakilere indirgenir:
1. Güçlerin ve fenomenlerin ve insan kolektiflerinin akrabalık ilişkisine dair bir fikir. Antropomorfizm, yani insan özelliklerinin çevremizdeki tüm dünyaya aktarılması.
2. Kişileştirme, doğal güçlerin kişileştirilmesi ve insan faaliyetlerinin yolları.
3. Mitolojik düşünce doğası gereği sanatsal, imgelerle çalışır, ancak kavramlarla değil.
4. Otoriterlik, yani otoriteyle neler olup bittiğinin gerekçesi.
Felsefe, dünyaya karşı bilinçli bir teorik, rasyonel tutuma, öznenin ve nesnenin karşıtlığına, öznenin aktif bir figür olarak farkındalığına dayanır.
Felsefe, doğanın, toplumun ve insan düşüncesinin evrensel yasalarını inceler. Başka bir deyişle, felsefe, gerçekliğin tüm alemleri için, dünyanın tüm çeşitliliğini yaratan, ancak tüm değişimlerde sürdürülebilirliği koruyan bir temelin farkına varmaya çalışmaktadır.
Felsefenin konusu, mutlak, zamansız normların, bu tür ideal standartların aranmasıdır. I. Kant, felsefi bilginin konusunu bir araya getiren birkaç temel felsefi soru önerdi: 1) Ne bilebilirim? 2) Ne için umut edebilirim? 3) Ne yapmalıyım? 4) insan nedir? Dahası, Kant'ın dördüncü sorusu, öncekilerin hepsinin içeriğini içine alan sonuncu olarak kabul edildi. Kant için insan, bilgi sahibi, Tanrı'ya inanan ve ahlaki davranışa sahip bir varlıktır. Buradaki gizem, bu yeteneklerin birbirini dışlamasıdır ve bu nedenle bu çatışan yeteneklerin insan zihninde nasıl bir araya geldiğini, hiyerarşilerinin ne olduğunu bulmak gerekir?
