Ваграм Амаякович Оганджанян
Թավշյա փափուկ բարձ
Ջրաշունը
Մի «բոմժ» մյուսին հարցնում է.
– Լսի՛ր, դու ե՞րբ ես վերջին անգամ լողացել:
– Էն «7 դրամի» օրը, հիշու՞մ ես, որ ջրցանով մի լավ մեզ լողացրին:
– Հա՛, բա ոնց չեմ հիշում:
– Իսկ դու՞:
– Ես էլ Վարդավառի օրերին եմ լողանում:
– Տո, դեհ ասա ջրաշուն ես էլի:
21.07.2017 թ.
Ոսկե ձկնիկի խնդրանքը
Մի ծեր ձկնորս մի ոսկե ձկնիկ է բռնում ծովափին:
Ձկնիկին ասում է.
– Հը, բաց թողնե՞մ քեզ, գնաս ապրե՜ս, կյանք վայելե՜ս…
– Չէ՛ ախպեր,–ասում է,– լավ է տար` կնոջդ, զոքանչիդ հետ գլուխս կերեք, որ պրծնեմ ձեր մուննաթից ու ձեզանից:
14.11.2017 թ.
Դարդոտ ընկերները
Ցուցափեղկին դրած օրացույցը գանգատվում է.
– Իմ կյանքն էլ կյանք չի: Պատից կախում են ու տարվա ամեն մի օր սրտիցս մի հարազատ թերթիկ են պոկում, իսկ երբ թերթիկներս Ամանորի նախօրեին վերջանում են, անխղճորեն ինձ աղբարկղն են նետում:
– Է՜հ, դարդերս իրար մի տուր, եղբա՛յր,– արձագանքում է զուգարանի թուղթը:
30.12.2017 թ.
Նոր վարորդ
Հիմնարկի պետը իր ավտովարորդին.
– Հը, Վաղո՛, աշխատանքդ դու՞րդ գալիս է, ուրախ չե՞ս, որ մոտս ես աշխատում:
– Է՜հ, չգիտեմ, շեֆ ջան:
– Արա՛, բայց զարմանալի մարդ ես դու: Իմ տան մոտ մի տուն էլ քեզ համար եմ կառուցել: Աշխատավարձդ համարյա իմ տեղակալների չափ է: Երեխաներիդ լավագույն համալսարաններում տեղավորել եմ: Ամեն տարի ինձ հետ մի երկիր ես թռնում հանգստանալու: Էլ Դուբայ, էլ Մալդիվյան ու Կարիբյան ծովի կղզիներ, Թայլանդ, Հունաստան, Հնդկաստան: Չգիտեմ էլ որտեղ չենք եղել: Այ հիմա էլ մեզ համար Կարմիր ծովի ափին պառկած հանգստանում ենք, աղջիկները կան, խմիչքը՝ ինչքան սիրտդ կուզե: Այ ընկեր, ինչի՞ց ես դժգոհ, ի՞նչդ է պակաս…
– Դեհ, շեֆ ջան, ասում եմ գուցե՞ մեզ համար մի նոր վարորդ էլ վերցնենք…
24.01.2018 թ.
Կեքսը
– Պապի ո՞նց ես, ո՞նց է տատիկը։
– Է՜հ, բալա, ի՞նչ ասեմ։ Ես, ոչինչ, լավ եմ, բայց դե մեր պառավը լավ չի՝ էլ լավ չի լսում ու մոռացկոտ է դառել։ Երեկ էնքա՜ն կեքս էր թխել, ասում էր. «Կե՛ր, սիրտդ շատ էր ուզում»։ Ախր ո՞նց ուտեմ, որ իզժոգ ունեմ դրանից։
3.02.2018 թ.
Սոցիալիզմի հաջորդ փուլերը
Ահա սոցիալիզմի և հետխորհրդային երկրների զարգացման 4 հաջորդական փուլերը.
– անձի պաշտմունք;
– տանձի պաշտմունք;
– գանձի պաշտմունք;
– սանձի պաշտմունք։
Հ.Գ. Խիյարի պաշտմունքն ու նման մասնավոր դեպքերը նկատի չեն առված։
05.02.2018 թ.
ՀՅԴԿ–ի շենքի մոտ
Արցախցի մի պապիկ իր հին ու քրքրված Ժիգուլի–01–ով հազիվ Երևան է հասնում ու կանգ է առնում ՀՅԴԿ–ի շենքի շեմին։
– Ա՛յ պապի, ի՞նչ ես էստեղ կանգ առել, ավտոդ հեռացրու այստեղից, չի կարելի,– վրդովված կարգադրում է պահակը։
– Բալա ջան, էրկան հղեցում եկալ, ստեղ չը՞ն մաշինին յեղը փոխում։
23.03.2018 թ.
Մեդալները
Մի նախագահ, հեռանալուց առաջ 2 միլիոն հերոսի մեդալ է պատվեր տալիս ու բաժանում է իր բոլոր քաղաքացիներին՝ ահել ու ջահելի։
– Էս ինչի՞ համար է,– զարմացած հարցնում է ժողովուրդը։
– Որ այսքան տարիներ դիմացել եք իմ ղեկավարությանը։
– Բա էդ ութն էլ ի՞նչի քո դոշից ես կախել։
Ասում է.
– Որ հիշեմ, քանի ժամկետներով էիք ինձ ընտրել։
25.03.2018 թ.
Ճիճուն
Մի շատ ագահ, աչքը ծակ ու անկուշտ իշխանավոր է լինում, չի դադարում լափել: Ախորժակն էլ օրեցօր մեծանում է: Մարդիկ ասում են. «Որ այսպես գնա, մեզ էլ ու երկիրն էլ է լափելու»: Հնար են ճարում ու բժիշկ կանչում, որ անկշտության պատճառը իմանան՝ այդ հիվանդագին ագահության:
Բժիշկը զննում ու ասում է, որ մանկուց ճիճու ունի, դրանից է որ չի կշտանում: Մի դեղ է նշանակում ու գնում:
Դեղը տալիս էն էս իշխանավորին, որ բուժեն, մեռնում է:
Պարզվում է, որ մի ճիճու էլ ինքն էր:
22.04.2018 թ.
Ծամոնը
Մի իշխանավոր ավելի բարձր պաշտոն է ստանում: Երբ առաջին անգամ նստում է իր աթոռին ու ելնում է, աթոռից մի ծամոնի կտոր է կպնում հետույքին ու աղտոտում է նոր, թանկարժեք շալվարը: Սա բարկացած կանչում է իր տեղակալին ու հարցնում է, թե «ինչու՞ աթոռը, մինչ իր գալը, չեն մաքրել ծամոնից»:
– Շեֆ, ջան,–համարձակվում է խոսել տեղակալը,– սա ծամոն չէ, այլ մեր նախկին պետն է, ոչ մի կերպ չէր ուզում պոկվել իր սիրած աթոռից ու թոշակի գնար, ծամոն դարձավ ու այդպես էլ կպած մնաց աթոռին:
22.04.2018 թ.
Աղբարկղների զվարճանքը
Երևանի թաղամասերից մեկում, ճանճերը գլխներին հավաքած, երկու կիսադատարկ աղբի կոնտեյներ զրույց են անում։ Մեկը ասում է.
– Բայց, գիտե՞ս, որ Կիևի մայդանի ժամանակ մեր կոլեգաները այս օրերը ավելի զվարճալի էին անցկացնում, էլ դեպուտատ, էլ նախարար, իշխանավորնե՜ր, ում ասես ընդունում էին։
– Ախպոր պես, թարգի,– խոսում է մյուսը,– արժե՞ մի քանի րոպե զվարճանքի համար այդքան աղտոտվել։
30.04.2018 թ.
Մարդու գինը
Շատ հայերի մոտ մի գեշ սովորություն կա՝ ամեն ինչ չափել փողով։
Ուրեմն, մի քանի հայ տղամարդիկ կանգնած զրույց են անում։ Մեկը ասում է.
– Ապեր, գիտե՞ս, ես 50 հազարանոց տղա եմ, օրը 50 հազարից պակաս չեմ վաստակում։
Մեկն էլ թե.
– 50 հազարը ի՞նչ գումար է, ես 100 հազարանոց տղա եմ, առնվազն օրը 100 հազար նաղդ ունեմ։
Մյուսն էլ.
– Չե, տղերք, մանր–մունուր թվերի հետ գործ չունեմ, ես 200 հազարանոց տղա եմ։
Մեկն էլ լուռ ու մուռ, համեստ կանգնած լսում էր։ Իրեն են դիմում.
– Դու, բա ի՞նչ կասես։
Ասում է.
– Տղերք, ինչը գին ունի, կարելի է առնել կամ վաճառել՝ դեհ ես էլ, ուրեմն, անգին տղա եմ։
30.04.2018 թ.
Անհաջող ավանակը
Մի մարդ ծեծում է իր ավանակին։
– Այ՛ մարդ, ինչու՞ ես ծեծում էդ խեղճ անասունին,– զայրանում է մի անցորդ։
– Տո՛, բա ո՞նց չծեծեմ։ Սրա ցեղակիցներից մեկը նախարար է դարձել, էն մեկը` ոստիկանապետ, էն մյուսը` մաքսապետ, իսկ սա էլ ոնց էշ եղել է` էշ էլ մնացել է։
2.09.2013
Շումերները
Իրականում Շումերները Արարատյան թագավորությունից հարավ արտագաղթած հայերն էին և իրենց իսկ անվանումը ստացել էին տեղի բնակիչներին հաճախակի դիմելաձևից։ Ուղակի ժամանակակից գիտնականները "Ք" հնչյունի փոխարեն կավե աղյուսակների վրա սխալմամբ (գուցեև միտումնավոր) "Շ" են կարդացել։
16.10.2017 թ.
Վիտալինայի ավանդը
Ասում են «Մխիթար Սպարապետ» ֆիլմում նոր սցենար են ավելացրել: Իշխանների տիկնայք զարդերը թողելուց հետո հայտնվում է Վիտալինան, սեղանին է դնում մոսկովյան 2 բնակարանների վկայագրերը, մերսեդեսի տեխպասպորտն ու համեստ ժպտալով ասում. «Ա էտո օտ մենյա»…
3.02.2018 թ.
Տնտեսության նախարարը
Մի խեղճ գյուղացու ավանակ խիստ հիվանդանում է ու սա անասնաբույժ է կանչում, որ փրկի իր ունեցած–չունեցածը: Անասնաբույժը տեսնում է ավանակը անհուսալի վիճակում է, տերն էլ ծայրահեղ չունեվորի մեկն է: Մտածում է. «Մի քիչ էլ սպասեմ, որ ավանակը սատկի, գոնե պայտերը հանեմ»…
Տարիներ հետո այս անասնաբույժը դառնում է երկրի տնտեսության նախարար։
26.01.2018 թ.
