Egretta Garzetta
ՄՄ
_Հոպա՜ր, հոպար մի՞թե չես հասկանում, նրանք ձեզանի՛ց են փախչում։
Անաստասը ցցվեց տեղում շանթահարի նման։ Դարձավ եղբորորդուն.
_Ի՞նչ անեմ.. ի՞նչ անեմ Արշավիր։ Թողնեմ՛ որ ամուսնանա սրա՛ աղջկա հետ,_Սարիբեկին ցույց տվեց մատով։
Բայց Սարիբեկը թքած ուներ նրա վրա։ Աղջիկը խոցել էր ու սպանել իրեն։ Երբեք իրեն այսպես նվաստացած չէր զգացել։ Կյանքում առաջին անգամ արցունքներ երեւացին նրա աչքերում։ Գնաց մեքենայի մոտ, բացեց դուռը ու նստեց այնպես, որ ոտքերը մնացին դուրսը գետնի վրա։
Քիչ հեռվում կատաղությունը թափում էր եղբոր ու նրա որդիների վրա Անաստասը։ Հայհոյանքները իհարկե ուղղված էին իրեն ևս։ Գուցե և առաջին հերթին հենց իրեն։ Բայց դա կարևոր չէ՛։ Թող հաչի ինչքան կարող է… Փակեց աչքերը։ Այսպես նստեց մի քանի րոպե։
_Հայրի՞կ,_հանկարծ լսեց դստեր անվստահ ձայնը։
Բացեց աչքերը։
_Եկա՞ր,_ականջին հասավ Անաստասի գոհ ձայնը ուղղված որդուն։
Դուստրը կանգնած էր դիմացը։ Իր փոքրիկ Մարին։ Տասնյոթ տարեկան Մարին, որ ամաչեց ասել «սիրում եմ» բառակապակցությունը հոր առաջ, բայց չամաչեց բռնել Մարատի ձեռքը ու փախչել հարազատ հորից։
_Եկա՞ր,_կրկնեց Անաստասի հարցը։
Մարատը մնացել էր իր հոր և հարազատների մոտ։ Սակայն այնքան մոտիկ էին, որ լսում էին իրար։
_Հայրի՛կ, ներիր ինձ։
Մարին մոտեցավ հորը։ Կոկորդը խզվում էր ու չէր թողնում խոսել։ Կուլ տալով արցունքները շարունակեց.
_Պապա՜, ներիր ինձ աղաչու՜մ եմ։ Ես չէի ուզում նեղացնել քեզ… ու երբեք չե՛մ ուզեցել, որ իմ պատճառով գլուխդ կախես… պապա՜, մի՛ նայիր ինձ այդպես… տեսնու՞մ ես, ես քե՛զ եմ ընտրում, ես ինձ չե՛մ ընտրում… քեզ եմ ընտրում…
