Братья Гримм
Rapunzelo
"Rapunzelo, Rapunzelo, mallevu siajn harojn!"
La kompatinda junulino faris ĉion, kion la sorĉistino postulis. La aĉa maljunulino, kvazaŭ laŭ la ŝnuro grimpis supren per helpo la ŝikaj haroj en la ĉambron.
Iutage princo perdis vojon en la arbaro dum ĉaso, li aŭdis miran viran kantadon. Rapunzelo kantis, por ke ne sentis sin sola. La princo alveturis al la alta turo. Urĝante li vane serĉis enurejon. Krepuskis, la junulo estis devita iri hejmen, sed en la sekva tago la junulo provis trovi la enirejon. Multe da tagoj la junulo perdis, serĉante la enirejon, por ke ekvidi la Rapunzelo.
Iutage li provis bonŝancon. Starante en arbustoj kaj ĝuante per la mira voĉo de la nevidebla kantantino, la princo ekvidis la sorĉistinon. Kaŝinte, li komencis observi la sorĉistinon.
"Rapunzelo, Rapunzelo, mallevu siajn harojn!", – ordonis la aĉulino. Ĵus aperis la miraj haroj el la fenestro, kaj la maljunulino grimpis laŭ la haroj en la fenestron.
"Mi devas agi tiamaniere, por ke mi povos vidi, finfine, kiu tiel mirinde kantas!" – ekĝojis la junulo.
Ĉi-vespere, starante apude la piedo de la turo, li diris:
"Rapunzelo, Rapunzelo, mallevu siajn harojn!" Kaj post iom da sekundoj el la fenestro falis la ligitaj oraj bukloj. La princo ĵus grimpis laŭ la haroj supren.